Het is druk op de Nederlandse wegen en dat zal een van de belangrijkste redenen zijn dat het bij Shores Of Null niet vol staat. Er is overigens ruim voldoende belangstelling voor de Italianen en dat is terecht, want met The Loss Of Beauty hebben de mannen recentelijk via Spikerot Records een uitstekend vierde album op de markt gebracht. Niet vreemd dus dat vijf van de zeven tracks op de setlist op die plaat staan. Het begint direct goed met Destination Woe met zijn prachtige twinleads. Die komen prima door dankzij het goed afgestelde geluid. Davide Straccioni is goed bij stem en wordt regelmatig bijgestaan door de tweede en derde stem van gitaristen Gabriele Giaccari en Raffaele Colace, wat in een interessante harmonie resulteert, zoals blijkt uit The Last Flower. Fans van Amorphis, My Dying Bride, Woods Of Ypres, Enslaved en Katatonia moeten zeker eens de moeite doen om deze band een kans te geven. De openingsact krijgt terecht veel bijval dankzij naar behoren uitgevoerde, goed geschreven melancholische composities.

De tweede band heeft geen introductie nodig, want Draconian is al bijna dertig jaar actief. De Zweedse formatie heeft zich in die tijd opgewerkt naar een van de favoriete bands in de gothic doom/death. Vandaag zien veel fans voor het eerst de teruggekeerde Lisa Johansson achter de microfoon, die van 2001-2011 ook al van de partij was, maar daarna het stokje overdroeg aan Heike Langhans, die vorig jaar vertrok. Je zou denken dat er daardoor meerdere nummers van albums met Johansson op zang op de setlist staan, maar het zijn juist Sovran (2015) met drie en Under A Godless Veil (2020) met vijf tracks die de boventoon voeren. Arcane Rain Fell (2005), Turning Season Within (2008) en A Rose For The Apocalypse (2011) zijn met een nummer vertegenwoordigd. Die oude songs liggen haar het best, maar ze geeft op een geslaagde manier haar draai aan de composities van de twee meest recente langspelers, met als sterkste momenten Sorrow Of Sophia en Sleepwalkers, al zullen sommige liefhebbers van Draconian het spirituele, diepe stemgeluid van Langhans missen.

Johanssons vocalen vormen een mooi contrast met de extreme vocalen van Anders Jacobsson, die hij veelal hangend aan/steunend op zijn microfoonstandaard en met veel beleving brengt. De twee vocalisten vullen elkaar prima aan. Ook de heren om hun heen staan uitstekend te spelen en dan is ook de geluidsman nog eens in vorm. Hij krijgt het samen met de bandleden voor elkaar om binnen bepaalde nummers de slotfase er nog meer uit te laten knallen. Het is derhalve van begin tot eind genieten van een zeer overtuigend optreden, waarin het enerzijds wennen is aan een andere vrouwelijke stem in de songs dan die op de meest recente platen, anderzijds laat Johansson horen over een prima stemgeluid te beschikken en een verfrissend element in de algehele sound te brengen. Bovendien betrekt ze het publiek goed bij de show. Ze zoekt bovendien meermaals contact met Jacobsson. De ene keer gaat dat wat beter dan de andere keer. Wat dat betreft moeten ze samen nog wat meer podiummeters maken. Draconian zet evenwel een zeer overtuigend optreden neer.

En dan de andere co-headliner. Ook Swallow The Sun laat uiteraard nummers horen van When A Shadow Is Forced Into The Light (2019) en Moonflowers (2021), maar ook de klassiekers, zoals Swallow (Horror Part 1) en New Moon komen aan bod. De Finnen wisselen slim tussen de allertraagste en wat minder trage songs, zodat er wat afwisseling is. Live komt de omschakeling naar de stevige passages stukken beter uit de verf dan op plaat. Neem bijvoorbeeld de headbangpassage in 10 Silver Bullets of de climax van Woven Into Sorrow. Het voornaamste verbeterpunt is de microfoontechniek van Mikko Kotamäki. Doordat hij de microfoon af en toe wat te ver van zich houdt terwijl hij wil gaan zingen, hoor je soms het eerste deel van een zin niet.

Een show hoef je niet van het kwintet te verwachten. De mannen staan er wat statisch bij. De melancholische klanken nodigen uiteraard niet echt uit tot veel beweging, maar wat meer interactie kan geen kwaad. Zeker tussen de nummers door kan er vast wel wat meer verteld worden dan alleen: “Thank you, the next song is called …” Gelukkig is de muziek dik in orde. Op slechts enkele schoonheidsfoutjes na klinkt het als een klok. Ook hier staat het geluid heel goed afgesteld. Met name het leadgitaarwerk komt heel goed uit de verf. Mede daardoor behoren New Moon en Falling World tot de hoogtepunten, samen met memorabele tracks als Firelights en Stone Wings. Met Swallow (Horror, Part 1) is er opeens wel veel beweging en interactie met het publiek. Daarmee sluit Swallow The Sun een wat statisch optreden sterk af en komt er een einde aan een avond met drie goede bands.

Setlist Swallow The Sun:
1. The Fight Of Your Life
2. Enemy
3. 10 Silver Bullets
4. Falling World
5. Keep Your Heart Safe From Me
6. Firelights
7. Woven Into Sorrow
8. Stone Wings
9. New Moon
10. This House Has No Home
11. Descending Winters
12. Swallow (Horror, Part 1)

Setlist Draconian:
1. The Sacrificial Flame
2. Lustrous Heart
3. The Sethian
4. Sleepwalkers
5. Stellar Tombs
6. Seasons Apart
7. Sorrow Of Sophia
8. Elysian Night
9. Dishearten
10. Pale Tortured Blue
11. Daylight Misery

Setlist Shores Of Null:
1. Destination Woe
2. Nothing Left To Burn
3. Quiescent
4. The Last Flower
5. Black Drapes For Tomorrow
6. Darkness Won’t Take Me
7. My Darkest Years

Met dank aan Heyta Melssen van Doornroosje voor de foto's.