Het begin: wat radiogeluidjes, een dichtslaande autodeur en dan de aankondiging "I need a saga, what's the saga? Songs for the deaf, you can't even hear it." Waarna een drumbeat start en een ijl klinkende gitaarriff, deze twee instrumenten gaan eventjes door met spelen, tot wanneer de song ontploft en Oliveiri, zijn ruigste stem opzettend, ons van de sokken probeert te blazen. En geloof me, het lukt heel aardig. De productie is heel stevig, met veel aandacht voor Grohls beukende drums.
De beginsongs zijn gerust overweldigend te noemen, "No one knows", de meest swingende rock in jaren, met wederom eenn driftige Grohl, "first it giveth" dat gezegnd is met een catchy refrein en zelfs wat Spaanse invloeden. Wat daarna volgt is voor mij het absolute hoogtepunt van dit album, namelijk "a song for the dead", met Mark Lanegan op zang. Het is een rauw nummer, enorm vette gitaar en vermorzelende groove die eindigt in een sublieme climax waar de energie, passie en spelvreugde van afdruipen. Laat mij eventjes het weekblad HUMO citeren : "noem het gerust episch. Hey, noem het gerust grandioos". Beter kan ik het niet zeggen.
Het album blijft gezegnd met die herkenbare en toch unieke QOTSA-elementen : lekkere riffs, oog voor detail (let op de vele keyboard-stukjes die vooral op hoofdtelefoon tot hun recht komen, alsook de achtergrondkoortjes), altijd een element van verrassing en tegendraadsheid, donkere sfeer en een hoge intensiteit. Je hebt de klassesongs voor het uitkiezen : "The sky is falling", "Do it again", "God is in the radio", "another love song".
"A song for the deaf" lijkt me het tweede scharnierpunt van dit album, na de eerste drie "openers" had je "a song for the dead", waarna het album in al zijn variaties openbloeide, en dat eindigt met "a song for the dead" dat bouwt op een ongelofelijk duistere riff/melodie lijkt een heel zwaar te verteren afsluiter. Maar daar is dan de hidden track "Mosquito Song", een acoustisch weemoedig nummertje dat begint als een typisch "unplugged" liedje met een sterke seventies-vibe (denk aan oude, acoustische Led Zeppelin bv.) , maar dat zich algauw ontpopt in een wirwar van instrumenten en melodietjes om dan weer zeer sober en sereen te eindigen.
Mijn versie bevatte nog een extra bonus track, namelijk "everybody's gonna be happy", wat eigenlijk het minste nummer van dit album blijkt te zijn, een vrij gewone en traditionele rocker.
Mocht er iemand nog twijfelen, niet doen. Tenzij je echt geen uitstaans hebt met stonerrock en een pure gothic-fan bent of alleen voor het zeer zware werk kiest. Maar iedereen hier die wel van wat Seventiesrock (metal?) houd en enigszins een brede waaier van metal/rock/muziek in het algemeen wil appreciëren moet deze zeker gehoord hebben.
Tracklist:
1. You think I ain't worth a dollar but I feel like a millionaire
2. No one knows
3. First it giveth
4. A song for the dead
5. The sky is falling
6. Six shooters
7. Hangin' tree
8. Go with the flow
9. Gonna leave you
10. Do it again
11. God is in the radio
12. Another love song
13. A song for the deaf
14. Mosquito song
15. Everybody's gonna be happy
.jpg){kind=small}
